Ik ben bang geworden voor ziekenhuizen, wat kan ik hieraan doen.

Ben je met de eerdere operaties door dezelfde specialist en in hetzelfde ziekenhuis geholpen? heb je met je specialist vaker over de operatie gepraat die je nu moet hebben of was het een keer en heb je geen duidelijke informatie gekregen? het kan dan helpen om een nieuwe afspraak te maken om het te bespreken, zodat je je vragen kunt stellen. of misschien heeft het met een algehele angst te maken voor ziekte, omdat je ook vertelde dat je een uitslag kreeg die je niet had verwacht en je onzeker bent over je gezondheidsklachten. misschien kan een second opinion dan helpen of praten met een maatschappelijk werker om je angst te plaatsen. ik hoop dat je hier wat aan hebt. het is belangrijk dat je weer vertrouwen krijgt in je arts(en), zodat je je verder durft laten helpen. succes

Ik dank u voor uw open reactie. Om op uw vragen terug te komen het volgende: Door verschillende verhuizingen van mijn ouders ruim voor de negentiger jaren, werd ik naar andere ziekenhuizen verwezen en vaak moest ik wisselen van specialist. Soms had ik het geluk als kind, dat ik de zelfde specialist kon behouden, met goed resultaat. In de jaren die volgden was het niet meer mogelijk om dezelfde specialist te behouden en had ik vaak met vervangende artsen te maken. Prettig vond ik dit niet, maar kon mij er bij neer leggen. Er raakte dossiers zoek en de huisarts kreeg geen bericht of soms pas na maanden. Vaak belde ik hier achteraan, maar zonder resultaat, met als gevolg dat de onderzoeken vaak onnodig werden herhaald, wat soms niet prettig was. Voor deze ziekte heb ik al een eerdere second opinion gehad, maar toen was het nog niet zo ernstig als dat het nu is. Er werd mij verteld, dat ik toch een behoorlijke pijn zou gaan ervaren als ik de operatie niet zou toestaan. Dit klopte ook, de pijn nam bijzonder toe na het uitstellen van de operatie. Vanaf mijn kinderjaren had ik immers al een behoorlijk pijn, die geen arts wilde of kon bestrijden, alleen door middel van operatieve ingrepen kon de pijn wat verminderd worden. Maar na elke operatie namen de pijnklachten behoorlijk toe. Er werden mij weinig therapieën voorgeschreven die de klachten moesten verminderen. Ik kreeg geen gehoor in wat ik met die pijn moest of kon doen. Als kind werden mij geen pijnstillers voorgeschreven en ook op latere leeftijd werden mijn pijnen bijna niet verlicht door medicijnen. De zelfmoord pogingen namen hierdoor toe. Alleen sinds kort heeft er een huisarts de moeite genomen om mij na een pijnpoli te sturen. Maar ook hier werd mij gevraagd waarom ik die operatie niet wilde. Ik heb de arts geantwoord dat ik dolgraag van mijn pijn af wilde en dat de pijn al jaren mijn leven nadelig beïnvloed. Ook door de pijnpoli werd ik terug verwezen naar de specialist om deze operatie te laten doen. Toch ben ik hen dankbaar dat ze mij de mogelijkheid hebben gegeven om de pijn te verzachten door middel van pijnbestrijding. Maar ook hier liep ik tegen een muur op, waar ik niet doorheen kon. De nachtmerrie is dat ik het niet kan verwerken en het geen plekje kan geven van wat eerlijkheid en redelijkheid aangaat ten opzichte van hoe ik deze situatie ervaar. Ik ga naar een ziekenhuis om beter te worden, maar ik kan niet met iets akkoord gaan met iets dat voor mij als een verminking overkomt zonder behoorlijke uitleg. Bij deze operatiebespreking bleek dat de behandeling veel langer zou gaan duren, dan normaal is voor een dergelijk ingreep. De specialisten spraken en ik mocht luisteren als patiënt. Na alle onderzoekingen gingen de specialisten weer vergaderen over mijn situatie. Toen ik te kennen gaf, dat ik voor zo\'n zware operatie niet zomaar kon beslissen en dit eerst met de voor mij vertrouwde huisarts wilde bespreken, kreeg ik een vervolg afspraak om toestemming te geven voor de operatie. Maar bij de tweede afspraak kon ik met mijn vragenlijst weer niet bij de specialisten terecht voor antwoorden die nodig waren om mijzelf goed voor te bereiden, of ik wel of niet voor de operatie kiezen zou. Alleen pas nadat ik eventueel besloten had om de operatie te accepteren zouden zij mij uitgebreid gaan vertellen wat mij te wachten stond. Dit vond ik heel vreemd, want bij al die andere operaties werd ik wel goed voorbereid en mijn vragen die ik had werden toen gewoon beantwoord. Wat zou de reden kunnen zijn, dat mijn vragen nu niet beantwoord worden? Het is toch heel normaal dat als ik geopereerd moet worden, wil weten wat ik te verwachten hebt van zo\'n zware ingreep? Ik belde mijn huisarts maar die had na maanden nog geen bericht binnen van het ziekenhuis en zolang hij niets hoorde van het ziekenhuis kon hij ook mijn vragen niet beantwoorden. Dit vond ik ook een normale reactie van de hem. Maar ja hoe nu verder; ik ging voor een niet al te zware ingreep naar het ziekenhuis, voor zo\'n ingreep was alleen maar een röntgenfoto nodig om te zien of ik wel of niet voor die operatie in aanmerking zou gaan komen, omdat ik geopereerd moest worden. Dat stond vast, maar op de manier hoe het naar mij gebracht werd was een dreun, die ik niet had kunnen verwachten. Buiten de röntgenfoto\'s, volgde een scan, waar ik mij ook nog in vinden kon. Maar toen er onverwachts meerdere scans gingen volgen, begon ik mij hierover ongerust te maken, want die afspraken werden zonder voorgesprek met een specialist gezonden. Waarom ik voor een eenvoudige operatie in zo\'n korte tijd, zoveel meer scans moest hebben, ongebruikelijk veel voor deze ingreep, is mij tot nu toe onduidelijk gebleven. Op de scan-afdeling waren zij verbaasd dat ik nog niet geopereerd was. Ik hoorde hun verhalen tijdens hun werkzaamheden aan. Ik werd bang en verdrietig, maar kon er nog mee omgaan. Ik besloot om met mijn vragenlijst terug te gaan naar het ziekenhuis en vroeg waarom de huisarts geen bericht had ontvangen na maanden wachten. Ook hier konden zij mij niets meer over zeggen dan dat zij het razend druk hadden. Natuurlijk heb ik begrip voor artsen en specialisten die hard aan de weg timmeren voor de gezondheid van mensen, want ik was immers niet de enige op de wereld die iets mankeerde, maar negen maanden lang?. Ik vroeg aan de specialisten of het mogelijk was dat ik met een hulpverlener, bv. een maatschappelijk werker(ster), mijn vragen kon doornemen, maar dit was niet mogelijk, want zij hadden geen maatschappelijk werk(ster) in het ziekenhuis. Ik vroeg of er dan een andere persoon was die mijn vragen dan wel voor de operatie kon beantwoorden, zodat ik makkelijker tot een beslissing komen kon, maar er werd geen hulp geboden. Ik schoot werkelijk vol en klapte finaal dicht. Mijn vertrouwen kreeg een behoorlijke deuk. Naar ziekenhuizen durf ik gewoon niet meer te gaan. Uit angst heb ik afspraken afgezegd en laat medicijnen staan, wat mij nu in gevaar zou kunnen brengen. Ik schiet zo vol omdat er uitspraken zijn gedaan en beloften werden gemaakt, welke nu zonder behoorlijke beantwoording van mijn vragen en afdoende uitleg, niet nagekomen worden. Ik voel me in mijn chronisch ziek zijn niet meer serieus genomen. P.s. Ik noem hier geen namen van ziekenhuizen of specialisten, want het is niet mijn bedoeling om wie dan ook te schaden, ik ben alleen op zoek naar antwoorden.

wat naar voor je dit hele verhaal. wat ik lees is dat je dus al veel moeite gedaan hebt om extra informatie te krijgen, maar hier geen gehoor ontvangt. gelukkig heb je wel een huisarts waar je vertrouwen in hebt. je zou met je huisarts kunnen overleggen om naar een ander ziekenhuis te gaan (of is er misschien in dit ziekenhuis een andere specialist waar je naartoe kunt). de huisarts kan je ook doorverwijzen naar een maatschappelijk werker, psycholoog of iets dergelijks, niet voor die specifieke vragen omtrent die operatie, maar om het op en rijtje te zetten voor jezelf. het ziek zijn, verlies van vertrouwen in het ziekenhuis. Ik hoop dat je samen met de huisarts een plan kunt maken,zodat je verder kunt met je behandeling. succes

Beste blauwe diamant, Met gekrulde tenen heb ik je relaas zitten lezen. Het is in één woord afgrijselijk. Het is voor jou van het grootste belang dat je zo snel mogelijk uit deze situatie komt. Rings gaf het in zijn antwoord ook al aan, ga zelf naar maatschappelijk werk bij jou in de buurt. Neem de moeite om je verhaal nog een keer te vertellen en wees duidelijk in wat je van hen wilt. Maatschappelijk werk heeft de mogelijkheid om uit te zoeken hoe jij het beste geholpen kan worden. Terugkomend op je verhaal. Zoals ik het lees, maar wie ben ik, komt het over alsof de heren medici iets belangrijks achter houden. Iets wat ze jou niet kunnen, mogen of willen vertellen, maar waar jij gewoon recht op hebt om het te weten. Eis, desnoods zwart op wit, dat je wilt weten wat er aan de hand is en waarom men zo geheimzinnig doet. En als je al details van die gegevens weet, confronteer ze daar dan mee. Het is tenslotte jouw lichaam, jouw ziekte waar alles om draait, dus jij hebt er recht op om te weten wat er mee gebeurd. Tot slot wil ik je dringend adviseren om je medicijnen toch gewoon te nemen. Je pakt niet de artsen maar je zelf als je het niet doet. Rest mij niets anders dan je alle succes, maar vooral geluk toe te wensen in je strijd.

beste gs750e, op dit forum komen ook een aantal \"deskundigen\" die antwoorden verstrekken ja (wij werken niet voor dit forum of zo hoor). ik zet het woord deskundigen tussen haakjes omdat wij gewoon antwoord geven op de vragen waar we iets over weten door onze opleiding of ervaring in het werk. Wij beweren niet dat alle artsen goed zijn, er zijn er bij die een cursus omgang met de medemens hard kunnen gebruiken, maar dat zegt niet altijd dat ze geen verstand van hun werk hebben. en ja natuurlijk worden er ook fouten gemaakt, maar daar moet je niet bijvoorbaat vanuit gaan. als je de vraag van deze persoon goed had gelezen geeft die aan dat hij niet alle informatie wil geven (zoals de operatie). ik weet ook niet of dit van belang is om te helpen. het gaat erom dat hij op gang wordt geholpen om alles weer op een rijtje te zetten en middelen aan te geven die hij kan gebruiken. beste blauwe diamant, sorry voor dit bovenstaande verhaal. ik wil je nog even zeggen dat je er niet gelijk vanuit moet gaan dat de arts iets achterhoudt. je vertelde immers dat deze arts zo doet en je met de voorgaande arts(en) deze problemen niet had. waarschijnlijk is dit een exemplaar die een cursus omgang nodig heeft. Ik hoop dat je eruit komt in overleg met je huisarts. en die medicijnen zijn inderdaad erg belangrijk (neem ik aan). veel succes