Nalatigheid van artsen in het algemeen

Op de leeftijd van een jaar hoef je ook nog niet per se met volzinnen te spreken hoor. Enkele woordjes zijn genoeg. Overigens haalt hij/zij die achterstand in ontwikkeling wel weer in, zoals gebleken is uit onderzoek. De oor-problematiek op jonge leeftijd laat zien, dat kinderen op termijn nagenoeg nooit een achterstand hebben. Over die mogelijk fout kan ik niet oordelen. Maar zoals ik al vaak vermeld heb op dit forum, zijn veel vermeende fouten helemaal geen fouten. Als er een behandeling wordt ingesteld die niet het beoogde effect heeft, hoeft die behandeling nog niet fout te zijn. Echter nogmaals: ik wil hier niet weer een discussie over opstarten. Dit was enkel een opmerking van mijn kant.

Kortgeleden de behandeld arts van mijn dochter gebeld,omdat ik voor het ziekenfonds en SVB een verklaring nodig had omtrend haar ziekte(PD)om een aanvraag in tedienen voor een laptop. De betreffende arts werd helemaal ziek van de burocratie van de ziekenfondsen en wilde er niet aan meewerken,was niet persoonlijk tegen ons gericht,en ik kreeg geen verklaring. Zit dus elke middag braaf het huiswerk van mijn dochter te maken(kan niet schrijven).Als mijn woede gezakt is maak ik wel weer een afspraak om dit uit tepraten maar ik vind dit nog verder gaan als nalatigheid,ik heb toch niet om die burocratie of die ziekte van mijn dochter gevraagd? Hesi

Een arts heeft een boek geschreven n.a.v. zijn eigen ervaringingen, nadat hij zelf wat ging mankeren, hij is er erg van geschrokken om patient te zijn in deze tijd. Het advies aan zijn collega's is... lees het boek eens dan kijk je misschien anders tegen je patienten aan. Dat je je niet alles persoonlijk aan kunt trekken is normaal. Maar bij de huidige opleiding van artsen wordt er toch degelijk rekening meegehouden, hoe ga je met patienten om, het zijn geen nummers, maar mensen van vlees en bloed met een probleem. Ooit het boek gelezen van de hartchirurg Bernard die een autoptie zou gaan uitvoeren en zag dat het iemand was die hij kende stopte hij er meteen mee. Helaas moet je eerst zelf iets gaan mankeren om te voelen wat het is om aan de andere kant van de tafel te zitten. Wat ik nog even aan je wil laten weten is het volgende. Co, dat je voor mij een toegevoegde waarde bent voor dit forum. Lees met genoegen je reacties.

Ik ben het er mee eens dat sommige mensen te nalatig zijn.. en mijn grootste irritatie is eigenlijk de 'vervangende' arts die de moeite niet neemt om even je dossier te lezen en de doctersassistentes die je geen afspraak willen geven bij de arts. Ik zal op dat laatste een toelichting geven. Het lijkt haast wel onmogelijk te zijn om een afspraak te krijgen bij de arts. Ik had paardgereden op een wat wild paard en kreeg enorme rugpijn hierna, het gevoel of iets wat verschoven. Wetende hoe lastig het is om er even iemand er te laten kijken loop ik er maar mee door..3 weken niet gewerkt omdat het te veel pijn deed.. Toch maar naar de arts..Je belt..ow je loopt er al een paar weken mee? Nee dan is het geen spoed, ik kan je geen afspraak geven alles zit vol... Ik heb gezegd dat het me niets uitmaakte wie of wat er naar keek maarja het was onmogelijk... Toch maar doorlopen... Na 2 weken nog enorme last van mijn rug...na heel veel aandringen krijg ik een telefonisch consult..diagnose: scheurtjes in de rugspieren die ontstoken zijn geraakt... 3 weken later en wat Arthotec later (en een ernome misselijkheid) nog steeds enorme rugpijn... Dus maar fysiotherapie proberen... diagnose: verschoven SI-gewricht waar ik veel te lang mee doorgelopen heb met het gevolg; een ontstoken en beschadigd kapsel.. Nog wat korte voorbeelden; Medicijnen op verkeerde naam aanschrijven, staan dingen in medicatiehistorie die ik nooit gekregen heb, zitten brieven/papieren in het medisch dossier van andere personen, dingen van mij bij die van anderen... Nee veel positiefs kan ik niet zeggen.. Zelf doe ik een opleiding in de gezondheidszorg en ben hier bijna mee klaar..loop nu stage en doe er alles aan om dit bij niemand te laten gebeuren!

Dank je. Ik vind overigens dat je volledig gelijk hebt hoor. Ik vind dat je een patient hoort te behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden. Echter, dat geldt ook andersom!! Jammergenoeg wordt er aan beide regels niet altijd evenveel aandacht gegeven, zowel door artsen als door patienten. Ik geef bijna altijd een reactie bij kritische verhalen op artsen. Niet omdat ik artsen tot in het uiterste wil verdedigen, absoluut niet. Maar het hedendaags tijdsbeeld, versterkt door de media, geeft dat mensen overdreven kritisch zijn en overal fouten in zien. En dat is gewoon niet terecht. Uiteraard worden er wel fouten gemaakt (wil ik ook niet verdoezelen) maar die zijn echt zeldzamer dan de publieke opinie (incl media) je doet geloven.

Ik kan het toch weer niet laten om hier iets over te zeggen maar ja daarom is er een forum in het leven geroepen. Ik heb zelf een aantal grove fouten gemaakt zien worden bij de vader van mijn vriend. maar dat begon bij een huisarts die een verkeerde diagnose had gesteld blaasontsteking i.p.v prostaatkanker daarna nadat het eindelijk geconstateerd was had hij zo veel pijn dat hij vroeg om pijnstilling toen is hij uitgemaakt voor aansteller door een arts. Er bleek door te lang gewacht te hebben met het behandelen van de kanker een gezwel tegen zijn ruggemerg te zitten en daardoor is hij verlamd geraakt.Daarna was er nog een fout gemaakt door een verpleegkundige die had twee maal zo'n hoge dosis morfine gegeven waardoor hij alleen maar lag te slapen van die periode wist hij niks meer van. Daarna is hij overgeplaatst naar revalidatiecentrum in wijk aan zee daar heeft hij nog enigzins geprobeerd te herstellen maar hij vond het zwaar niet meer te kunnen lopen en hij werd alleen maar zieker en hij had wat onderzoeken laten doen in het ziekenhuis en die konden ze niet meer vinden dus het zou overnieuw moeten. Maar hij kon niet meer hij moest nieuw bloed hebben want hij kreeg laag Hb dus ging hij naar AVL in a'dam en dan knapte hij wat op en dan moest hij later weer terug. Toen heeft hij uiteindelijk nog gekozen voor euthanasie want hij bleef maar in en uit het ziekenhuis gaan en er kwam maar niks uit wat er voor hem gedaan kon worden. Er loopt nog steeds een rechtzaak tegen het eerste ziekenhuis. Ik wil niet zeggen dat alle artsen en huisartsen zo zijn maar ik weet wel dat mijn schoonmoeder en mijn zwager en vriend erg teleurgesteld zijn in de gezondheidszorg en dat is gewoon jammer erg jammer. Aangezien ik er zelf ook in werk en ik ook weet dat dit dus niet dagelijks gebeurd.

Ik ben het product van een successtory, dat ook wel eens verteld mag worden... Hoe negatief staat men niet tegenover de huisartsenposten. Ik bel, een arts komt... Arts belt ambulance, hoewel hij niet zo heel zeker was van wat ik had. Amubulancepersoneel constateerd hartinfarct... Ik ga naar streekziekenhuis, nee... dat kunnen wij niet, door naar AMC om te dotteren. Er komen mensen voor mij hun bed uit. En zie, ik ben er nog. Toen ik thuis was, kwam na een paar dagen mijn huisarts langs, even kijken hoe het ging... lichamelijk, maar ook geestelijk. Hij is nog vaker geweest.. "zomaar". Zo kan het dus ook.

het is fijn dat het bij jou zo goed is gegaan . Mijn verhaal is anders Op een avond had mijn vader het zeer benauwd en ontzettend pijn hyperventilatie zei de huisatrs en schreef hem iets kalmerends voor De volgende dag was hij er niet meer Overleden aan een hartstil stand en die hyperventilatie bleek een infarkt te zijn Toen hebben we de huisarts niet meer gezien niet even langs geweest niks en daar ben ik boos om