Wie kan hier iets over zeggen!
Onderstaand bericht heb ik eerder geschreven, Bedankt in ieder geval voor de reacties erop. Het is nu zo dat de angst alleen maar toeneemd. \\\'s nachts wakker worden, neiging tot overgeven, buikkrampen, hartklopping, kortom angst en paniekreacties. Het wordt alleen maar erger.ik ben te ziek om nog maar iets te gaan doen. Kan een huisarts hierin iets betekenen of word ik waarschijnlijk toch weggestuurd met wat me al eerder gezegd is: jemoet het gewoon evne loslaten. Dat lukt mij dus niet. Ik maak me zorgen en het word erger. \\\'k ben bang hierdoor echt in een diepe dip te geraken. Wie kan hier iets zinnigs over zegggen. Dat zou heel erg welkom zijn. Vandaag voor bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker meegedaan. De eerste keer. Werd door de assistente gedaan. Ze zag een paar talgbultjes en nu moet ik als de uitslag er is terug komen. De huisarts wil dan zelf ook nog kijken. Er kon nu niet echt iets over gezegd worden. Wat kan dit zijn? Moet ik mij hier ernstige zorgen om maken? Zijn dit voortekenen van kanker? Wie o wie weet dit antwoord. Het is vreselijk om 3 weken op dit antwoord te moeten wachten. Heeft iemand iets soortgelijks gehad en wil die dat delen hier?
ik kan me voorstellen dat sommigen zeggen, grow up! Vind ik ook. Maar hoe in hemelsnaam kan je dingen loslaten als je het eigenlijk niet kunt. Stress heeft laatste weken al een grote factor gespeelt door werk. Dat gaat beter en nu dit. Ik ben bang echt hierdoor in een burn-out te komen
Ik zou ook angstig worden als de assistente dit zou zeggen, mischien maak je je inderdaad druk voor niets maar waarom maak je niet eerder een afspraak met je huisarts, mischien heeft hij/zij wel een verklaring voor die bultjes. Heeft je huisarts geen telefonisch spreekuur? Dan kan je hem bellen en hoef je niet zolang in de zenuwen te zitten.
Hallo, Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb al jaren te kampen met paniekstoornissen. Op m'n 15de heb ik m'n eerste paniekaanval in een supermarkt gehad, jaren heb ik nooit geweten wat ik mankeerde, dokters enz. bezocht en niemand kon mij vertellen wat het was. Dit was NIET nodig, als ik eerder had geweten dat ik leed aan paniekstoornissen, had ik een veel betere jeugd gehad! Ik ben inmiddels 37 jaar, en ben nu zogezegd "een rot in het vak." Wat belangrijk is: je gaat er niet dood aan, een aanval gaat altijd over en er lijden meer mensen aan dan je denkt. Goed advies: lees het boekje: "Paniek,wanneer de angst buiten haar oevers treedt" van spreekuur thuis, door Drs. Paul Wisman en Drs. Arthur van Gool. Wil je wat meer weten of heb je hulp nodig, laat me het weten oke? Liefs en kop op! ( en een GOEDE huisarts kan je helpen, evt. met medicijnen!) Petra
hoe is het nu met je?